Op een zonnige dag aan de rand van een Portugees stadje nuttigt een dysfunctionele familie het middagmaal. Ze zitten onder een boom in een configuratie die verdacht veel lijkt op “Het laatste avondmaal” van Leonardo Da Vinci. Huiselijk geweld is onzichtbaar voor deze groepmesnen, medeleven bestaat niet voor ze. Iedereen worstelt met zijn of haar lunch en persoonlijke demonen, zonder oplossing in zicht.

Una familia disfuncional almuerza sentada debajo de un árbol.

Dia solarengo à entrada de uma pequena cidade portuguesa. Uma família disfuncional almoça sentada debaixo de uma árvore, virada para a estrada e disposta como na “Última Ceia” de Da Vinci. A violência doméstica aparenta ser invisível para o grupo e a compaixão não existe. Sem soluções aparentes, cada personagem debate-se com o seu almoço e os seus demónios pessoais.

Sunny day in the outskirts of a small Portuguese city under a tree and facing a road in a configuration of Da Vinci’s “last supper” this dysfunctional family have lunch. Domestic violence appears invisible to the group, and compassion non existent. Without apparent solutions, each character struggles with their lunch and personal demons.